İŞIQ - 2-ci hissə

Mədəniyyət

31.10.2021 - 22:51

Bundan sonra evindəsən...

(Əvvəli 1-ci hissədə)

- Bundan sonra evin buradır.

Kök kişi məni iri, qaranlıq otağa saldı. Hündür tavanın məsamələrindən içəri azacıq işıq düşürdü. Otaq başdan-başa qəfəslərdən ibarət idi. Bəzilərinin içi boş, bəzilərininki dolu idi. Yəqin ki, bu qədər iti bir arada bundan qabaq heç harda görməmişdim. Qəfəslərin yanından keçərək otağın sonuna doğru getməyə başladıq. Bəzi itlər irəli çıxıb yeni gələn qonağa baxırdılar. Quyruqlarını bulayan itlər, dillərini bayıra çıxarıb ləhləyirdilər. Hərdən bir hansısa küçüyün zingiltisi yaxud itin səsi eşidilirdi.

Küncdə yerləşən boş bir qəfəsin yanına çatdıq. Onu aralayıb məni oraya saldı. Səhərdən ağzıma keçirilmiş ağızlığı açaraq qəfəsi bağladı. Çənəmi açıb-bağlamağa başladım. Ağrıyırdı. Arxamızca içəri daxil olan gənc oğlan qəfəsə yaxınlaşıb mənə baxdı:

- Bir ayağı da şikəstdi. Heç kəs istəməz bu küçüyü...

- Mən də onu fikirləşdim. Bir-iki həftə qalsın hələ. Sonra görək nə edirik bunu.

Nəyisə müzakirə edə-edə otağı tərk etdilər. Ətrafa boylanmağa başladım. Burnumu qəfəsdən çıxarıb ağır-ağır nəfəs alırdım. Yenə yad qoxular gəlirdi. Bayaqdan hürüşən itlər sakitləşmişdi. Qəfəslərinin qapısından çəkilmiş, sükuta qərq olmuşdular. Mənimlə üzbəüz qəfəsdə yerləşən iri, yaşlı itə baxdım. Deyəsən çoxdan burada idi. Onu səslədim. Gözlərini azacıq aralayıb mənə baxdı. Yorğun görünürdü. Əsnəyib üzünü divar tərəfə çevirdi. Dar qəfəsin içində gəzinməyə başladım. Hər küncünü iyləyib qəfəslə tanış oldum. Bura çox çirkli və natəmiz idi. Ancaq bu, məni narahat etmirdi. Harada olduğumu hələlik bilmirdim. Evimdən nə qədər uzaqda olduğumu, burada nə qədər qalacağımı da bilmirdim. Dərindən nəfəs aldım. Küncdə uzanıb sınıq pəncəmi yalamağa başladım...

***

Daş hasar boyu dövrə vururdum. Ətrafını gəzərək olduğum yerdən çıxmaq üçün dəlik axtarırdım. Bəzən daha yumşaq, torpaqla örtülü yerləri qazımağa çalışırdım. Sonda yenə bərk səthlə qarşılaşıb dayanırdım. Gün ərzində bir dəfə günəşi görə bilirdim. Bizi bir neçə saatlıq həyətə buraxırdılar. Gün batana kimi ona baxır, ürəyimi ona boşaldırdım. Ailəmlə eyni günəş altında olmağım mənə təsəlli verirdi. Görəsən onlar da mənim üçün darıxırdımı...? Son zamanlar günəş də artıq yox idi. Havalar soyumuşdu. Dumanın arxasında gizlənən işığın parıltısı yerə çatmırdı. Burada nə qədər zamandır olduğumu bilmirdim. Ancaq bir ömür kimi gəlməyə başlamışdı.

Qaranlıq otaqda evimə çevrilən qəfəsdə tənhalığımı hər gün daha çox hiss edirdim. Bu soyuq qış havalarında ürəyim də buz bağlamışdı. Yumşaq tüklərim daranmadığı üçün get-gedə bir-birinə yapışır, düyünlənirdi. Üzərimdə ağırlıq hiss edirdim. Su və yem çatışmazlığı olduğu üçün bəzən gün ərzində bir dəfə qidalanırdıq. Quru yem və az miqdarda su mədəmi doldurmurdu. Bəzən su yerinə qablara qar doldururdular. Yetəri qədər yemək yemədiyim üçün artıq ayaqlarım da tutmur, əsirdi. Sümüklərim bəzi yerlərdən qabarmağa başlamışdı. Ya da mən arıqlayırdım.

Pəncəm artıq ağrımırdı. Onu hiss etmirdim. Sanki heç zaman olmamışdı. Sanki həmişə üç pəncə ilə gəzmişdim. Küləklərə qoşulub sürətlə qaçdığım günlər bəzən yuxularıma girirdi. Nə vaxtsa sürətlə qaça bilirdim?

Qəfəs qonşularım zaman-zaman dəyişirdi. Bəzilərini alıb götürürdülər. Hara? Bilmirdim. Bəzən küçükləri, bəzən yaşlıları qəfəslərindən çıxarıb aparırdılar. Qısa zamanda başqa itlər bu evlərə sahiblənirdi. Bunlar, ümumiyyətlə, ev idimi? Bizim evimiz? Bunu anlaya bilmirdim. Buradakı itləri də anlamırdım. İçi özüm qarışıq. Xoşbəxt idikmi biz? Nə üçün var idik? Bəzən gecələr səs-səsə verib ulayırdıq. Mahnı oxumağa bənzəyirdi. Ayrılıq mahnıları, tənhalıq mahnıları. Tək idik biz. Kimsəsiz...

***

...Yuxuya getmişdim. Qəfəsimin önündə dayanmış iki nəfərin səsi məni ayıltdı. Qulağımı şəkləyib dinləməyə başladım.

- Səkkiz həftədən çoxdu burdadı. Daha nə qədər saxlaya bilərik?

- Neçə nəfərə göstərmişik. Heç biri istəmədi. Şikəstdi axı. Sahiblənən çətin tapılar.

- Elədi, elədi... Bəlkə də əziyyət çəkir heyvan.

- Yer də... Yer də get-gedə azalır. İtlər çoxdu...

Eynəkli, hündür kişi əyilib qəfəsin içinə - mənə baxdı. Onu həftədə bir dəfə, bəzən iki dəfə burada görərdim. Gəlib bir az qəfəslərə baxar, digərləri ilə söhbət edər, sonra gedərdi. İlk dəfə idi qəfəsimə yaxınlaşıb nəzərlərini mənə tuşlamışdı. Yerimdən qalxmadan başımı ona tərəf çevirib baxışlarına cavab verdim. Bir az məni süzdükdən sonra geri çəkildi. Boz kostyumunun önündən sallanan qalstukunu düzəltdi. Yanında dayanan kök kişi dilləndi:

- Nə təklif edirsiniz, müdir?

- Yatızdırmaq. Məcbur...

***

Həyətdə qardaşlarımla oynayırdım. Bir-birimizin qulağını dartır, quyruğunu tuturduq. Həyətin o başından bu başına qaçır, bəzən yıxılır, bəzən dığırlanır, bəzən də özümüzü nəm torpağa sürtürdük. Belimi yerə sürtə-sürtə günəşə gülümsəyirdim. Gözlərim sarmaşıqlara sataşdı. Tez dikəlib başımı dəmir darvazaya tərəf çevirdim. Mənə doğru uzanan darvaza get-gedə mənə yaxınlaşırdı. Yerimdən qalxıb sarmaşıqlar tərəfə qaçmağa başladım. Anidən məndən uzaqlaşmağa başladılar. Nə qədər sürətlə qaçırdımsa, darvazalar məndən o qədər sürətlə aralanırdı. Nə olduğunu anlamırdım. Ancaq dayanmadan qaçırdım...

- Yatırsan hələ?

Dik atıldım. Harda olduğumu anlamaq üçün sağa-sola boylandım. Kabus qəfəsin içini qoxulayandan sonra kor-peşman yenə başımı pəncələrimə söykədim. Qalxmaq üçün heç bir səbəbim yox idi. Kök kişi qəfəsin divarlarını vurmağa başladı. Hər tərəfə yayılan səs qulaqlarımı incitdi. Başımı qaldırıb ona baxdım. Onsuz artıq öyrəşmişdim. Ona hay verməyəndə bu üsulla itlərin diqqətini özünə çəkirdi. Məni şirin yuxumdan ayırdığına görə ona hirsli idim. İki dəfə hürdüm. “Sakitləş”, - deyib qəfəsin qapısını açdı. Boğazıma ip keçirib məni özünə tərəf çəkdi. Yerimdən qalxmaq istəmədiyim üçün başımı yenə pəncələrimə söykədim. Bir-iki dəfə kəndiri dartdıqdan sonra zorla məni qəfəsdən çıxardı.

- Tərssən, tərs... Gedək.

Hara getdiyimizi bilmirdim. Bu saatlarda bizi həyətə gəzməyə buraxmırdılar. Ona görə ehtiyat etməyə başladım. Öz iradəm olmadan məni bu sevmədiyim tənha otaqdan çıxarırdılar. Bəzən dayanıb dartınsam da, kök kişi məni buraxmırdı. Digər qəfəslərdən mənə zillənmiş sual dolu baxışlarla toqquşdum. Otağı tərk edən hər itin arxasınca belə baxırdıq. İndi isə məni yola salmaq zamanı idi. Qapı bağlanmamış son dəfə dönüb içəri boylandım və qapılar bağlandı...

Həyətə çıxdıq. Neçə zamandır durmadan yağan və həyəti bürüyən qar əriməyə başlamışdı. Günəş şüaları gözlərimi qamaşdırdı. Neçə vaxtdan bəri nəhayət günəş səmada aydın görünürdü. Kök kişi boğazımdakı kəndiri çıxardı:

- Bəxtin gətirdi, üçayaq. Yaman gətirdi...

Bizdən bir az aralıda bir qaraltı göründü. Axsaya-axsaya biz tərəfə gələn bu kölgə məndən iki-üç addım aralıda dayandı. Bu qaraltının əlində tutduğu çəlik məni qorxutdu. Quyruğumu bulayıb arxa-arxaya getdim. Bu zaman onun tərəfindən mənə doğru əsən külək tanış qoxunu ciyərlərimi doldurdu. Çaşdım... Nə qoxu olduğunu xatırlamaq üçün başımı bir az yuxarı qaldırıb havanı udmağa başladım.. Get-gedə mənə daha çox tanış gələn qoxuya tərəf getdim. Asta addımlarla qaraltının ətrafında dövrə vurub önünə keçdim. Sinəsində yanıb-sönən parıltı məni ayıltdı.

- Mənim İşığım...

Bədənimdən üşütmə keçdi. Tüklərim biz-biz durdu. Bu “O” idi! Tofiq! Sevincimdən bərkdən hürməyə başladım. Onun qucağına atıldım. Qabaq pəncələrimi qarnına söykəyib yanaqlarını yalayırdım. Əlindəki çəliyi yerə tullayıb, tanış, sərt ovucları ilə başımı sığallamağa başladı, özünə tərəf çəkdi. Qarşımda dizlərini yerə qoyan bu kişi məni qucaqlayıb hönkürməyə başladı. Özümə yer tapa bilmirdim. Onu öpməkdən, qoxlamaqdan doymurdum. Ətrafında yenə bir dövrə vurub üstünə atıldım. Onun üçün necə darıxmışdım. Mənim dilimdən azad olub nəfəs almağa çalışan kişi dolmuş gözlərini sildi:

- Bağışla məni...

***

Uzun, incə yol ilə gedirdik. Maşının arxa oturacağında oturmuşdum. Rəhimin maşını ilə geri - evə qayıdırdıq. Onun yanında, qabaq oturacaqda oturmuş Tofiq əllərini yanına qoyduğu çəliyə söykəmişdi. Onu yenə itirməmək üçün sağ pəncəmi arxadan onun çiyninə qoymuşdum. Hərdən bir mən tərəfə dönüb gülümsəyirdi. “Axır ki səni tapdım”, - deyərək pəncəmi sığallayırdı. Hələ də inana bilmirdim. Bəlkə bu da yuxu idi...?

Maşından düşdük. Dəmir darvaza ilə üzbəüz dayanmışdım. Ürəyim iki dəfə daha sürətlə döyünməyə başladı. Quyruğumu bulayır, darvazanın ağzında ora-bura gəzinirdim. Qabaq pəncələrimi darvazanın cəftəsinə söykədim. İçəri daxil olmaq üçün səbirsizlənirdim.

Nəhayət, qapı açıldı. Qışqıra-qışqıra içəri daxil oldum. Bir neçə dəfə hürüb anamı, qardaşlarımı çağırdım. Bəlkə onlar da buradadı, qayıdıblar deyə. Heç kəs səsimə hay vermədi. Tanış həyətin hər küncünü gəzib qoxlayırdım. Torpaqda yuvarlanır, otların üzərində fırlanır, sevimli sarmaşıqlarımı dartırdım.

Evin girişində pilləkənlərə söykənən Tofiq mənə baxıb gülümsəyirdi. Hərdən onun da yanına qaçır, şırvanırdım. Əllərini, üzünü, boynunu yalayırdım. Bərkdən hürür, sevgimi ona çatdırmağa çalışırdım.

Evin qapısı aralandı. Əlində böyük su qabı ilə həyətə çıxan Nəzakət məni görcək donquldandı:

- Bir bu çatmırdı...

- Elə demə! Gərək sənin sözünə qulaq asmayaydım. Özüm baxaydım ona...

- Sən hələ birinci özünə bax. Özümüzə yeməyə güclə çörək tapırıq. Acından o biri itin öldü. İndi də bunu tapdın gətirdin. Özü də şikəst!

- O, acından ölmədi! Buna isə mən özüm baxacam, sənin nə işinə...

- Kaş elə bu da öləydi...

Nəzakət qapını çırpıb içəri keçdi. Tofiqin üzündə olan gülüş bir anda itdi. Cibini eşələyib oradan qutu çıxardı. Siqaret yandırıb çəkməyə başladı. Bir az aralıda oturub onu seyr edirdim. Onun kefi yox idi deyə, artıq mən də oynamaq, əylənmək istəmirdim.

Evin arxasına tərəf getməyə başladı. Başımı aşağı salıb onun ardınca gedirdim. Başdan-başa yaşıllıq olan bağın bir küncündə taxta stulda oturdu. Çəliyini də yanına qoyub əli ilə məni səslədi. Yanına gəlib başımı onun dizinə söykədim. Onu son gördüyümdən bəri çox dəyişmişdi. Əvvəlki qədər cəld və güclü deyildi. Yaxşı gəzə bilmirdi. Tez-tez yorulub dayanır, nəfəsini dərirdi. Saçları demək olar ki, tökülmüşdü. Buğda gözlərinin yanlarındakı qırışlar artmışdı. Başımı sığallamağa başladı:

- Bilirsən, səni nə qədər axtarmışam? Elə bilirdim, tapa bilməyəcəm. Anan da xəstəlik tutdu. Nə qədər çalışsam da, xilas edə bilmədim. Getdi vəfalı dostum. İndi sən qalmısan, ondan mənə əmanət. Tükləri par-par yanan dostum...

Barmaqları ilə tüklərimi daramağa başladı:

- Səni yaxşıca yuyub, təmizləyib əvvəlki İşıq edəcəyik. Həkimə də aparacam səni, ayağın da düzələcək, gözlə bir az pul yığım...

Gözlərim yumulurdu. “O”nun sözlərindən xumarlanırdım. Uzun zamandan sonra yenidən sevgi və qayğı hiss edirdim. Yenidən “O”nun sinəsindən çıxan parıltıya bu qədər yaxın idim...

Hey təkrar edirdi:

- Bundan sonra evindəsən...

***

... Həyətimiz başdan-başa sarı, çəhrayı, ağ güllərlə örtülmüşdü. Uzun çəkən qışdan sonra nəhayət, təbiət canlanmışdı. Yenə ətraf yaşıllıq idi, yenə böcəklərin, arıların səsi hər gülün ləçəklərindən gəlirdi. Hər gün daha çox çiçəkləyən yaz ağacları sanki yuxudan ayılırdı. Günəş səmanın üzərindən itmir, mənə baxmaqdan heç usanmırdı. Yenidən parıldamağa başlayan ağ tüklərimin üstünə düşərək əks olunurdu.

Pəncərədən içəri baxırdım. Son zamanlar etdiyim yeganə iş pəncərənin ağzında oturub içəri - “O”na baxmaq idi. Yataqdan qalxmırdı. Gözləri də çox zaman qapalı olurdu. Arada sağa-sola dönüb zarıyırdı. Mən də onunla bir yerdə... Bəzən gözlərini azca aralayıb mənə baxırdı. Əlini mən tərəfə uzatsa da, çatmırdı. Bu zamanlar pəncərəni silkələməyə başlayırdım. Bəlkə açılar deyə... Ən son Tofiqlə bərabər olduğumuz zaman hələ havalar soyuq və tutqun idi. Gün görünmürdü. Tez-tez yağışlar yağırdı. Güclü külək ağacları yerindən tərpədirdi. İndi gün qayıtmışdı. Mən isə hər gün ümidlə onun pəncərəsində dayanıb yanıma səsləyirdim. Bir yerdə günəşi seyr etməli idik axı...

... Səhər tezdən idi. Özümə yer tapa bilmirdim. Gecə Rəhim məni pəncərənin yanından çəkib arxa həyətdə kəndirə bağlamışdı. Bütün gecəni gözümə yuxu getməmişdi. Ora-bura gəzinir, “O”nu səsləyirdim. Evin işıqları bütün gecəboyu yanılı olmuşdu. Arada bir səsimə Rəhim çıxıb “sakit ol!”, - deyirdi.

... Həyətdən çoxsaylı yad qoxular gəlirdi. Boğazımdakı ipdən azad olmağa çalışırdım. Nə qədər dartınırdımsa, alınmırdı. Həyətin önünü görmür, ancaq addım səslərinin kəsilmədiyini eşidirdim. Bütün bədənimə güc verib dartınsam da, boğazımdakı ip məni qabağa getməyə qoymurdu. Kəndir dərimi kəsməyə başlayırdı. Ağ tüklərimin arasından görünməyə başlayan qan ləkələri get-gedə artırdı. Ancaq buna baxmayaraq yenə də dayanmır, özümü qabağa verirdim.

Sonda ip qoparaq torpağa basdırılmış dəmirdən ayrıldı. Evə tərəf qaçdım. Ətrafda çox sayda insan var idi. Hamısı sakitcə dayanmışdı. Pıçıltı ilə danışırdılar. Yanlarından keçib pəncərədən içəri boylandım. Otaq qaranlıq idi. Tozlu şüşədən yatağı görməyə çalışırdım. Boş idi. Özümü itirdim. Pəncərəni açmağa çalışdım. “O”nu görmədiyim üçün narahat qalmışdım. Zingildədim. Səsimə heç kimin hay vermədiyini görüb bərkdən hürdüm. Rəhim anidən peyda oldu. Mənə yaxınlaşıb başımı sığalladı. Ancaq mənə lazım olan cavab bu deyildi. Onu itələyib evin qapısına doğru qaçdım. İnsanların arasından sivişib qabağa keçdim. Evin içindən ağlamaq səsləri gəlirdi. Gözüm Nəzakətə sataşdı. Əllərini dizinə çırpıb qışqırırdı. İçimə qəribə hisslər doldu. Bərkdən hürməyə başladım. Tofiqin otağına doğru qaçdım. Arxamdan bir neçə nəfər məni tutmaq istəsə də, çatdırmadılar.

Boş otağa daxil olub yatağa yaxınlaşdım. Bu otağın hər yerindən “O”nun qoxusu gəlirdi. Başımı çarpayıya söykədim. Burun dəliklərim boyüyüb-kiçilirdi. Ağır-ağır nəfəs alırdım. Nə qədər axtardımsa, başımı sığallayan kobud əlləri tapmadım. Ulamağa başladım. Onu tapmadıqca daha çox ulayırdım. Harada idi o parıltı? Niyə bu ağ-qara dünyada onu artıq görmürdüm? Bir neçə əl boğazımdan sallanan ipdən yapışıb məni dartaraq otaqdan çıxardı...

***

İçimdə qış yaşayırdım. ... O gündən sonra Tofiqi bir daha heç görmədim. Bir neçə zamandan sonra həyətimizə gəlib-gedənlərin sayı yenə azaldı. Hər gün pəncərənin ağzında dayanıb içəri baxırdım. Onun yolunu gözləyirdim. Hər darvazanın səsi gələndə həyəcanlanırdım. Bəlkə “O” qayıdar deyə qabağa qaçırdım. İçimdə bir duyğu onunla həmişəlik ayrıldığımızı deyirdi. Bu yükü daşıya bilmirdim. Üzümü göylərə tutub var gücümlə ağlayırdım. Səsimə səmalar belə, hay vermirdi...

Sarmaşıqlı darvazaya baxırdım. Dinməyən soyuq küləklər bütün bədənimi sarmışdı. Hər gün daha da artan tənhalığımı heç bir şəkildə içimdən çıxara bilmirdim. “O”nsuz həyat mənə boş və mənasz gəlirdi. Bundan sonra nə olacaqdı? Bundan sonra kim mənə “İşığım” deyəcəkdi? Mən artıq kimsəsiz idim? Niyə məni özü ilə aparmadı? Harada idi indi o? O da bədbəxt idimi? Mən onsuz bədbəxt olduğum kimi...

... Nəzakət demək olar ki, evdən çıxmazdı. Həyətdə həmişə Tofiq işləyərdi. Ondan sonra boş qalmış bağa baxacaq kimsə yox idi. Hərdən bir Nəzakət həyətə düşüb ağacları sulayırdı. Həftədə bir-iki dəfə isə qonşu Rəhim gəlib torpağı belləyirdi. Buna baxmayaraq yenə də bağ əvvəlki qədər canlı deyildi. Bəzi ağaclar solmağa başlamışdı.

Nəzakət mən tərəfə heç baxmırdı. Bəzən yemək verməyi də unudurdu. Suyum bitəndə ağacların dibinə açılmış palçıqlı sudan bir-iki qurtum alırdım...

...Darvazanın qapısı açıldı. Adətim üzrə tez qapı tərəfə qaçdım. Ancaq bu dəfə də gələn qonşu idi:

- Nəzakət xala, mən gəldim!

Cavab gəlmədi. Rəhim “Yəqin yatıb”, - deyərək əlindəki torbanı yerə qoydu:

- Hə, İşıq. Sənə bir az yemək gətirmişəm. Lap arıqlamısan.

Qonşuluqda yaşayan orta yaşlarda, zəhmətkeş oğlan heç zaman bizi unutmazdı. Hələ balaca vaxtlarımdan həmişə Tofiqə və Nəzakətə hər işdə kömək edərdi. Bu gülərüz, qaraşın oğlanı sevərdim. Nə məsələ idisə, sinəsində parıltı daşıyan hər kəsə qarşı sevgim yaranırdı. Bəlkə də onların mənə yaxşı münasibətindən yaranan sevgi idi. Hələ də bu möcüzənin nə olduğunu çözə bilməmişdim. Axı bu nə parıltı idi?.. Hər gəldiyində mənə yeməyə nəsə gətirərdi. İndi də yerə qoyduğu torbanı eşələyib oradan yemək çıxardı. Su qabımı da doldurdu. Dünəndən bəri dilimə heç nə dəyməmişdi. Ətləri diri-diri udduqdan sonra suyu da dibinə qədər içdim. Rəhim gülümsədi:

- Lap acından ölürmüşsən ki. Gözlə sənə yenə su verim.

Bu zaman Nəzakətin başı evin qapısından göründü:

- Elə yaxşı gəlmisən, Rəhim. Mən də səninlə söhbət etmək istəyirdim.

- Nə barədə, Nəzakət xala?

Nəzakət ayaqqabılarını dəyişib həyətə çıxdı. Ağır addımlarla bizə tərəf gəlməyə başladı:

- Bax, görürsən, artıq ayağım da tutmur. Gəzə bilmirəm.

- Lap əla gəzirsən, Nəzakət xala! – gülümsədi.

- Yox, a bala... Nə özümə baxa bilirəm, nə bu evə, nə bu həyətə... Nə də bu itə...

Rəhim başını qaşıdı. Nəzakət xala sözünə davam elədi:

- Tofiq sevərdi bu iti. Öz boğazından kəsib ona verərdi. Ancaq artıq Tofiq yoxdu. Mənim də ona verməyə bir tikə çörəyim yoxdu. Özü də xəstədi. Heç həyəti də qoruya bilmir. Mən onu daha saxlaya bilmərəm.

Rəhim bir xeyli susduqdan sonra dilləndi:

- Nə təklif edirsən, ay Nəzakət xala?

- Azdır getsin.

- Axı...

- Axısı yoxdu. Mən baxa bilmirəm. Çox istəyirsən, özünə götür, özün bax.

İçəri keçdilər. Onların arxasınca baxdım...

***

Sübh tezdən darvazanın arxasından gələn səs məni oyatdı. Qulaqlarımı şəklədim. Kimsə qapını açmağa çalışırdı. Ayağa qalxıb darvaza tərəfə getdim. Mırıldamağa başladım. Rəhimin qoxusunu hiss edib sakitləşdim. Sakitcə içəri keçdi. Onun qabağına gedib əlini yaladım. Rəhim əlini çəkib cibinə qoydu. Gunahkar kimi başını aşağı sallamışdı. Gözlərini məndən qaçırırdı. Evin işığı yandı. Başını pəncərdən çıxaran Nəzakət Rəhimi salamladı. Bir az söhbət etdilər. Sonra Rəhim boğazıma kəndir keçirdi. Aralı qalmış darvazaya doğru getdik. Hara getdiyimizi bilmirdim. Son dəfə buradan çıxandan sonra uzun müddət evə qayıda bilməmişdim. Maşına doğru irəliləyirdik. Arxaya dönüb evimə bir daha diqqətlə baxdım. İçimi qorxu sardı. Mızıldandım. Rəhim məni sakitləşdirib maşına mindirdi.

Pəncərənin şüşəsindən ətrafa baxırdım. Yol bomboş idi. Uzun, incə yolla şütüyürdük. Hava hələ alatoran idi. Təbiət sanki yuxudan oyanmamışdı. Ara-sıra uzaqlardan tənha quşların səsi eşidilirdi. Pəncələrimi şüşəyə söykəyib onu cızmağa başladım. Bunu görən Rəhim şüşəni açdı. Başımı maşından çıxardım. Üzümə vuran soyuq küləkdən gözlərimi aça bilmirdim. Tüklərim küləklə birgə uçuşurdu. Dilimi çıxarıb təmiz havanı udurdum...

... Dənizin kənarı ilə uzanan ensiz yola çatmışdıq. Hələ də bizdən başqa heç kəs görünmürdü. Ətraf sakit idi. Evimdən nə qədər uzağa getdiyimizi bilmirdim. Ancaq uzaqda idik... Bunu hiss edirdim.

Hava artıq açılmağa başlamışdı. Yavaş-yavaş oyanmağa başlayan təbiətin səsi eşidilirdi. Dənizi də arxamızda qoyub ağaclıq tərəfə girdik. Hasarlanmış dar yol ilə aşağı sürətlə gedirdik. Ara-sıra enli, daş hasarların arasından evlərin bir hissəsi görünürdü.

Onların arası ilə xeyli getdikdən sonra boş bir ərazidə dayandıq. Rəhim maşından çıxıb onun qapısına söykəndi. Cibindən siqaret qutusu çıxarıb oradan birini dodaqlarının arasına aldı. Çıxan tüstü maşının açıq pəncərəsindən icəri daxil olurdu. Onun qoxusundan öskürüb bir addım geri çəkildim. Rəhim əlindəkini ataraq maşından aralandı. Ətrafında dövrə vurub mənim qapım tərəfə yaxınlaşdı. Bir xeyli dayanıb pəncərənin şüşəsindən mənə baxdı. Pəncəmi yenə şüşəyə sürtməyə başladım. Rəhim dərindən nəfəs alıb qapını açdı, tez özümü çölə atdım.

Ətrafda heç bir canlı görünmürdü. Rəhim gəzişməyə başladı. Onun yanı ilə gedirdim. Arabir aralanıb qabağıma çıxan ağacı, otu iyləyir, sonra yenə geri - onun yanına dönürdüm. Bir az buralarda gəzdikdən sonra yenə cibindən siqaret qutusunu çıxardı. Bir siqaret daha yandırıb onu bir nəfəsə ciyərinə çəkdi. Maşına doğru gedib oradan bir torba çıxardı. Sonra xeyli aralıda yerləşən zibilliyə doğru getməyə başladı. Yerimdən tərpənmədim. Onu seyr edirdim. Həmişəki mehriban, gülərüz Rəhimdən heç bir iz yox idi. Bir günün içində sanki çox dəyişmişdi. Get-gedə bunu daha çox hiss etməyə başlayırdım. Arxasınca gəlmədiyimi görüb dayandı. Mənə baxıb yanına səslədi. Ağır addımlarla ona tərəf getdim. Yarı yolda yenə dayanıb mızıldadım. Rəhim iri ət parçası çıxarıb yerə qoydu. Çoxdan idi heç nə yemirdim, ətin qoxusu burnuma doldu. Dözməyib ona tərəf gəldim. Yerə qoyulan əti dişlərimin arasına keçirdim.

Arxamda səs eşitdim. Ağzımdakı tikəni çeynəyə-çeynəyə dönüb səs gələn tərəfə baxdım. Rəhimin əlindəki tüfənglə üzbəüz idim. İlk başlarda bunun nə olduğunu anlamadım. Üzümü çevirib ətimi yeməyə davam etdim. Onu udduqdan sonra Rəhimə doğru yenə döndüm. Hələ də eyni vəziyyətdə dayanmışdı. Mənə tuşlanmış tüfəngi iyləməyə başladım. Bəlkə bu da yeməli bir şeydi deyə onu qoxlayırdım. Rəhimin əli əsirdi. Mənə günahkar gözlərlə baxırdı. Başımı sağa əydim. Əslində ondan nə baş verdiyini soruşurdum. Rəhimin sinəsindəki parıltı durmadan yanıb-sönürdü. Gah yox olur, gah da gurlayırdı. Bu parıltı yenə zehnimə dolurdu.

Rəhimin narahat üz ifadəsi mənim də narahatlığımı artırdı. Gözlərini hey açıb-yumur, üzü qızarırdı. Dodaqlarını dişləyir, qaşlarını çatırdı. Onu belə halda heç görməmişdim. Bir-iki dəfə ayağımı yerə çırpıb bərk hürdüm. Quyruğumu bulamağa başladım. Mənə bir addım da yaxınlaşdı. Tüfəngin lüləsini alnımın ortasında hiss elədim. Qulaqlarımı sallayıb Rəhimin düz gözünün içinə baxdım. Rəhim gözlərini yumdu...

Silahı məndən çəkib bir əli ilə üzünü tutdu. Bir müddət belə dayandıqdan sonra başını qaldırıb dərin nəfəs aldı. Alnından axan təri sildi:

- Edə bilmərəm...

Mənə tərəf əyildi. Başımı sığalladı. Onun əlini yalamağa başladım. Bu hisslər mənə çox tanış idi. Ayrılıq hissləri? Yoxsa Rəhim də məni atıb gedirdi? Yoxsa o da artıq mənim yanımda olmayacaqdı?

Ayağa durub maşına doğru getməyə başladı. Onun arxasına düşdüm. Qapısını açıb maşına mindi. Qalxıb pəncələrimi üstünə qoydum. Məni itələyib qapını bağladı. Nə olduğunu anlamırdım. Şüşədən ona baxdım.  Qapını cıza-cıza hürməyə başladım. Lakin mənə hay vermədi. Qapını açmağa çalışırdım. İşə düşən mühərrikin səsini eşidib daha da həyəcanlandım. Mən hələ də içəri daxil ola bilməmişdim. Maşın hərəkət etdi. Qapıya söykədiyim pəncələrim sürüşərək yerə düşdü. Gedən maşının arxasınca qaçmağa başladım. Dayanmadan hürürdüm, Rəhimi səsləyirdim. Ancaq məni eşitmirdi. Get-gedə gözdən itən maşının arxasınca var gücümlə qaçırdım. Ancaq nə qədər çalışsam da, ona çata bilmədim. Az sonra belimdə yaranan ağrılar və yorğunluq hissi məni dayanmağa məcbur etdi. Rəhimi məndən götürüb uzaqlara aparan maşın isə artıq görünmürdü...

(Davamı var)

Hekayənin müəllifi Aysel Şıxlinskaya,

AYNA üçün

Müəllif: Ayna.az