Sayı günü-gündən artan bütün əhmədlərin dərsi ictimai qınaqla verilməlidir
Şərq əlbəyaxa döyüş növləri ilə məşğul olan bir şəxs Şaolin monastrına gəlir və getdiyi yolda ən yüksək pilləyə nail olmaq üçün oranın şagirdi olmaq istədiyini bildirir. Ona başa salırlar ki, bu monastrda qalmaq üçün müəyyən hazırlıq kursu keçməli, sonda iri bir səbətdən suallar yazılmış bükülülərdən birini götürərək, imtahan verməlisən.
Gənc adam Şaolin fəlsəfəsinə yiyələnmək üçün hər şeyə hazır olduğunu bildirir, soruşur ki, bəs bu imtahanda düşən suallara cavab vermək üçün nə qədər vaxt ayrılır. İzah edirlər ki, suala hazırsansa, o dəqiqə cavab verə bilərsən, deyilsənsə, sakit bir hücrədə istədiyin qədər fikirləşə bilərsən. Dağlara çıxan sonuncu tələbənin nə qədər fikirləşdiyini soruşanda, “14 ildir oradadır, biletinə düşən suala cavab tapa bilmir”, - cavabını alır. Kağız bükülüdə bir sual var idi – “Axı niyə?!”
Yaşadığımız dünyanın bütün pozitiv və neqativ hadisələrinə qiymət verərkən, əksər hallarda beynimizdə bir sual açıq qalır – Axı niyə?! Bu sual istənilən sahə ilə bağlı, özümüz istəsək də, istəməsək də, telekanallardan, ağıllı telefonlardan, radiolardan, reklam elanları vasitəsi ilə beynimizə yeridilən informasiya axını zamanı ortaya çıxır. Bəzən cavabını bilə-bilə əsəbimizdən, bəzən isə baş verənləri başa düşə bilməməyimizdən yaranır bu sual.
AYNA-nın oxucularının diqqətini ara-sıra ölkəmizdə və dünyada baş verən bu və digər hadisələrdə gözəçarpan qəribəliklərə yönəltmək üçün “Axı niyə?!” rubrikasına davam edirik.
Azərbaycanın müstəqilliyinin ilk illəriydi, mən orta məktəbin yuxarı siniflərində oxuyurdum. Çox çətin bir dövrə təsadüf etmişdi həmin gəncliyin taleyi. Qarabağda müharibə, qaçqınlar, işsizlik, gecikən maaşlar, çörək növbələri, hətta siqaret qıtlığı. Amma insanlar adam kimi adam idilər. Hamı bir-birinə kömək edir, çətinə düşən həmvətəninə bacaran əməli ilə yardım edir, bacarmayan sözü ilə - “darıxma, bu da keçər” mesajını verirdi.
Elə məktəb uşaqları da fərqliydilər o zaman. Qarışıqlıqdan istifadə etmək heç kimin ağlına da gəlmirdi. Hamı dərsini oxuyub, bu ölkəyə faydalı olmağa çalışırdı. Belə günlərin birində mən evdən məktəbə getmək üçün avtobusa mindim, lakin həmin gün mən dərsə yox, polisə çatdım.
Yox! Qətiyyən! Şəhərin əlləm-qəlləm məhəllələrindən birində böyüməyimə baxmayaraq, səbəb mənim “povedeniyam” olsa da, neqativ bir şey yox idi. Mən o zaman bizə məktəbdə keçirilən, müəllimlər tərəfindən dəfələrlə təkrar edilən, hər daşda-divarda yazılan, beynimizə həkk olan bir qaydanın zibilinə düşmüşdüm. Avtobusa minəndə gördüm ki, iki gənc oturub, amma onların başlarının üstündə bir yaşlı qadın dayanıb. Gənclər özlərini elə aparırlar ki, guya bu qadını görmürlər.
Yoldaş Mircəfər