Kremlin Karaqanovu “qan-qan” deyir: müharibə və dağıntı rus milli ideyasıdır
Şair Yevgeni Yevtuşenkonun poetik formada qaldırdığı “ruslar müharibə istəyirmi?” sualına çoxdan müsbət cavab verilib. Kremlpərəst politoloq, Ali İqtisadiyyat Məktəbinin Dünya İqtisadiyyatı və Dünya Siyasəti Fakültəsinin elmi direktoru Sergey Karaqanov məzmunca dəhşətli, sadəcə olaraq adamyeyən (mən bu sözdən qorxmuram) məqaləsini oxumaqla bir daha buna əmin ola bilərsiniz. Karaqanov Rusiyanı Qərb ölkələrinə qarşı nüvə silahından istifadə etməyə çağırıb.
Karaqanovun “Profil” jurnalında ifadə etdiyi fikrincə (məqalə daha sanballı hesab edilən “Rossiya in Global Affairs” saytı tərəfindən də yenidən çap olunub), “nüvə silahından istifadə bəşəriyyəti qlobal fəlakətdən xilas edə bilər”.
Gördünüz, necə?! Problemləri xəstə başdan sağlama keçirmək üçün belə primitiv cəhdləri yalnız SSRİ dövründə, “Vremya” verilişində görmüşük.
O dövrün təbliğatçıları sovet vətəndaşlarına dayanmadan “Qərbin çürüməsi” haqqında yalanlar danışırdılar. Onlar həmçinin SSRİ-nin Əfqanıstana müdaxiləsinin zəruri tədbir olduğunu iddia edirdilər. Səhərdən axşama kimi yalan danışırdılar, yalanlarından nəinki utanırdılar, hətta onlara səmimi qəlbdən inanırdılar. O dövrün məhsulu olan Sergey Karaqanov, sadəcə olaraq, sovet dövrünün ritorikasını indiki reallıqlara uyğunlaşdıraraq yeniləyib.
O, düzgün vaxt hesab etdiyi şeyi seçdi. Rusiya rəhbərliyi Ukrayna ordusunun uğurlu əks-hücum əməliyyatından çox qorxur. Hətta Solovyovla bərabər Skabeyeva və Popov kimi tamştatlı təbliğatçılar belə, Rusiyanın başlatdığı müharibənin düzgünlüyünə və uğuruna o qədər də şən və arxayın deyillər. Artıq Konstantin Zatulin müharibənin məqsədlərinə çatmadığını etiraf etməyə cəhd etdi.
Və sonra Ukraynanın Qərb müttəfiqləri onu Rusiya Federasiyasının analoqu olmayan müasir silahlarla təmin etməkdə davam edirlər. Qorxunun səbəbi var. Qorxu olan yerdə isə şantaja keçid olur. O cümlədən nüvə şantajına. Məsələ yeni deyil, Kremlin müxtəlif vaxtlarda olan rəhbərliyi bunu əvvəllər də edirdi. İndi biz görürük ki, bu mövzu Rusiya Federasiyasının rəhbərliyi və onun hər cür “siyasi elm xadimləri” üçün necə son damla oldu.
Karaqanov bu mənada unikal deyil. O, oxucuları əmin edir ki, hətta Ukrayna ilə müharibədə qələbə və yenə hətta bütün Ukrayna ərazisinin hipotetik olaraq Rusiyanın nəzarəti altına alınması da “Qərblə toqquşmaya” son qoymağa kömək etməyəcək. Karaqanovun fikrincə, Rusiya “özünün mənəvi, iqtisadi, hərbi-siyasi mərkəzini təcili olaraq Avrasiyanın şərqinə köçürməkdən” yayınaraq, uzun illər Ukraynada “batağa düşəcək”. Karaqanov hesab edir ki, Qərbə məhz bu lazımdır.
Nəfəs aldığı kimi yalan danışır, amma tez-tez nəfəs alır. Bu, Rusiyanın Ukraynada törətdiyi iyrənc cinayətlərə bəraət qazandırmaq üçün pafoslu cəhddir. Artıq onların sayı çoxdur, lakin Karaqanov bu siyahını genişləndirməyi təklif edir. O, Rusiyanın taktiki nüvə silahlarının Belarusda yerləşdirilməsini alqışlayır. Amma müəllifin fikrincə, “biz daha da irəli getməli və faktiki olaraq Qərbə ultimatum irəli sürməliyik”. Yerinə yetirilmədikdə isə – “ağlını itirənləri reallığa qaytarmq üçün bir sıra ölkələrdə bir qrup hədəfi vurmaq lazımdır”.
Ümumiyyətlə, Karaqanov açıq şəkildə insanların kütləvi şəkildə öldürülməsinə çağırır. Və bu, heç də təəccüblü deyil. Çünki Karaqanov tamamilə gülünc və tsinik arqumentlər gətirərək dəhşətli cinayətlər törətməyə və onlara haqq qazandırmağa hazır olan müasir Rusiya ilə eyniləşir. Və baş verənlərdən heç də təəccüblənmirəm.
Çünki Azərbaycanda 1990-cı ilin yanvarında RSFSR-in müxtəlif şəhərlərindən olanlar dinc etirazları yatırtmaq üçün Bakıya göndərilən cəza dəstələrinin üzvü olaraq, adi insanların üstünə tanklar sürdükdən sonra rusların yenidən müharibə istəyirmi sualına cavab aldılar. Bu əsgərlərin vəhşicəsinə qətlə yetirdikləri şəxslərin məzarları Şəhidlər Xiyabanındadır.
Və sonra biz Birinci Qarabağ müharibəsi zamanı rus əsgər və zabitlərinin Ermənistan tərəfində necə vuruşduqlarını gördük. Onların bəziləri hətta əsir götürülüb və onlar azərbaycanlıları pul müqabilində necə öldürmək qərarına gəldiklərini yerli jurnalistlərə ətraflı danışıblar. Üstəlik, bununla bağlı rusiyalı telejurnalist Aleksandr Nevzorovun açıqlamaları da olub.
O, Pskov desantlarının ermənilərin tərəfində necə vuruşmasından danışıb. Təbii ki, pul müqabilində. Və təbii ki, Xocalıda dinc azərbaycanlı əhalinin soyqırımında iştirak etmiş 366-cı motoatıcı alayını da xatırlayırıq. Bu dəhşətli cinayəti törədən rus zabit və əsgərləri erməni quldurları ilə çiyin-çiyinə dayanmışdılar. Və sonra məlum oldu ki, rus milli ideyası xoşbəxtliyi məhz inkişafda deyil, dağıdıcı müharibələrdə axtarmaqdır. Dünyanın hansı hissəsindən asılı olmayaraq.
2008-ci ilin avqustunda Gürcüstan planetimizdə belə bir nöqtəyə çevrildi. Rus işğalçıları bu kiçik ölkəyə qarşı müharibəyə başladılar. Onların tankları Tbilisidən bir neçə on kilometr aralıda yerləşdirilmişdi. Nəticədə Cənubi Osetiya və Abxaziyanın qondarma “müstəqilliyinin tanınması” bunu “idarə etdi”.
Və sonra Ukrayna var idi. Birincisi, Krımın ilhaqı oldu ki, bu da ruslar üçün uğurla başa çatdı, çünki uzun illər Ukraynada, o cümlədən ölkənin ali hərbi rəhbərliyi arasında “beşinci kolon” formalaşmışdı. Nəticədə, işğalçıların tərəfinə keçmək, fərarilik və illərlə korrupsiya ilə məhv edilmiş Ukrayna ordusu - bütün bunlar Rusiya Federasiyasına Krımı çox səy göstərmədən ilhaq etməyə kömək etdi.
Amma axı Rusiya Federasiyası bununla da dayanmadı. Onlar Ukraynanın Donetsk və Luqansk vilayətlərində separatizmi dəstəkləmək qərarına gəliblər, orada öz nizami zabitlərini “xalq respublikaları” yaratmaq üçün həvalə ediblər. Bu müharibə səkkiz ildir ki, Ukrayna ilə Donbasda Rusiyanın dəstəklədiyi separatçılar arasında davam edir.
Və sonra, keçən il fevralın 24-də Rusiya Ukrayna ilə genişmiqyaslı müharibəyə başladı. “Kiyevi üç günə almaq” planları baş tutmadı. İndi də məğlubiyyət təhlükəsini hiss edən Rusiya dünyanı qüdrətlə, əsasını isə nüvə müharibəsi ilə hədələyir.
Karaqanov isə Kreml şantajının carçılarından sadəcə biridir. Qaranlıq xiyabanda bıçağı yelləyən quldurun davranışına çox bənzəyir. Bu qulduru tərksilah etmək, həbsə atmaq, uzun illər cəmiyyətdən təcrid etmək bütün sivil bəşəriyyətin borcudur.